CEYLANUM

CEYLANUM

insulam peramplam Asiae, in India citeriore Ioannes Barrius Lusitanus Taprobanam olim fuisse contendit: ab ca obliquns in Auream Chersonesum, ex Chersoneso vicinam ingentem insulam Somatram cursus est. Ceilanum, ovali maxime sigurâ ducentarum circiter et 40. leucar. ambitu, leucas in longitudinem 78. patet: in latitudinem 44. atque a Cori promontorio, avulsa fretô vadosô Piscariae, quam appellant, ora praetenditur, eâ caeli clementiâ, soli ubertate, et copiâ fluminum aquarumque perennium, ut primorum parentum sedes olim perhibeatur fuisse. Hinc Tenarisin Indis, i. e. terra delitiarum. Sunt sylvosi montes, ad effigiem theattalem inflexi, qui vastam planiciem oblongô circuitu in caveae formam includunt: quorum unus in arduam et subiectam altitudinem pene 7. leuc. exsurgit: habetque in summo aequatam agri planiciem, ex cuius medio bicubitale saxum eminens ad instar mensae, vestigium demonstrat impressum incliti sanctitate viri, quem ex Indiae regno Deli, quondam in ea loca venisse tradunt, ut gentem superstitionibus diditam fabulosis, ad unius Dei cultum religionemque traduceret: Et tantae est venerationis locus, ut a leucis amplius mille omnium ordinum peregrini, ac praesertim Iogues, illuc pietatis causâ contendant, ingenti labore: siquidem praeter ceteras itineris difficultates atque pericula, in eius etiam montis cacumen nonnisi per adactos clavos ferreasque catenas ascensus est. Haec universa insula in septem Satrapias vel regna dividitur: estque ad omne commercium, vel frequentiâ portuum, vel ipsâ loci regione imprimis accommodata. Natal. Metel. Vix 60. leuc. a Comorini promontor. Regna sunt Candeae, praecipuum, Columbi, Chilai, Ceitavacae, Ialae, Batticalae et Iafanapatani. Sed Columbi arx et aliquot aliae in littore subsunt Batavis, a paucis annis. Vide Taprobana. Baudrand. Cluver. l. 5. Maffaeus, l. 3. Davity, descr. Asiae. p. 860. De propagatione Christianae fidei in hac Insula aliquid dicemus infra, voce Iafanapatanum. Addo, quod Insula, in circuitu complectitur 240. milliar. spiratque e longinquo odorem suavissimum, quem advenae ad tertium et amplius milliare in mari iam sentiunt, ob cinnamomi, quod profert, abundantiam, quô aromate etiam potissimum eminet. Montem habet, quem Pico d' Adam vocant, quod Adamus ibi sepultus inolitâ gentis superstitione creditur: huius vestigia rupi impressa et sacellô quodam nunc tecta advenis ostendunt. Incolae ut plurimum ad extremam perveniunt senectam, cuius causam Saarius ascribit masticationi certae alicuius radicis; alii in aromatico odore, quô insula donata est, sitam putant. Quid huius Insulae causâ gestum sit inter Lusitanos et Belgas, late prosequitur. Ioh. Iac. Saarius in Itinerar. suo, cui titulus: Ostindianische Funfzeheniahrige Krieges-dienste; cui si placet, adde Georg. Spilbergium Itinerar. Bochart. Georgr. Sacr. part. 2. c. 46. etc.